In het voetbal zijn een aantal dingen zeker. De bal is rond, we starten met elf tegen elf en ik wil altijd winnen. Dat is nooit anders geweest trouwens. Verliezen zit er gewoon niet in. Vroeger als kind al met spelletjes aan de keukentafel en dat is niet veranderd sinds ik op mijn vijfde voor het eerste de noppen onderbond en het natte gras opstapte. Dit bracht me van V.V. Sneek naar de Eredivisie, meerdere buitenlandse avonturen, Europees Kampioen én tot recordinternational van de Oranje Leeuwinnen. Mooie mijlpalen, maar mijn focus blijft gericht op de toekomst. Ik ben namelijk nog lang niet klaar!
Als lid van een echte voetbalfamilie begon op mijn vijfde de bal te rollen. In mijn geboortestad bij V.V. Sneek, de club waar mijn vader ook gevoetbald heeft, trok ik voor het eerst mijn kousen aan. Als enige meisje in een jongensteam. Dat klinkt misschien spannend, maar ik vond het fantastisch. Mijn teamgenoten stonden altijd voor me klaar en vonden het mooi dat ik bij de B-junioren zelfs de aanvoerdersband om mijn arm kreeg. Tot mijn zestiende verdedigde ik op de amateurvelden de zwart-witte kleuren van Sneek, een tijd die ik stiekem soms nog wel een beetje mis.
Een grotere eer dan uitkomen voor je land is er natuurlijk niet. Dat ik een klein beetje zenuwachtig was toen ik op mijn zestiende voor het eerst aansloot bij het Nederlands Vrouwenelftal, kan je dan ook wel begrijpen. Toch hoorde ik later van mijn teamgenoten dat ze hier niets van merkten: “Je had je woordje wel klaar”, zeggen ze dan. Op 31 augustus 2006 was het dan zover. We traden in Londen aan tegen het Engelse elftal en ik mocht voor het eerst in het Oranje-tenue het veld betreden. Meteen werd ik geconfronteerd met hoe hoog het niveau hier lag, iets waar ik me graag aan wilde optrekken. Het werd, ondanks het teleurstellende resultaat (4-0 verlies), een dag om nooit meer te vergeten.
Op mijn zestiende tekende ik ook mijn eerste profcontract. Ik ruilde Sneek in voor Heerenveen, startte met een CIOS-opleiding en ging voetballen in de Eredivisie Vrouwen. Een prachtige uitdaging die begon met een vliegende start, toch bleven de prijzen uit. Na vijf seizoenen, honderd wedstrijden en ervaring als international was het daarom tijd voor de volgende stap.
Als er twee woorden zijn die mij exact beschrijven zijn het wel ‘direct’ en ‘eerlijk’. What you see is what you get. Over mijn stap van Heerenveen naar Enschede was ik dan ook duidelijk: ik wil prijzen pakken. Winnen is wat mij drijft om beter te presteren en steeds weer verder te komen. Het lukte. In het Oosten gebeurde waar ik voor kwam: we werden twee keer achter elkaar kampioen en ik scoorde in 38 duels 26 keer. Een onbeschrijfelijk gevoel!
In alles wat ik doe wil ik me blijven ontwikkelen: beter worden, zeker in het voetbal. Toen in de winter, na twee seizoenen Twente, een topclub uit Noorwegen belde hoefde ik dan ook niet lang na te denken. Een prachtige kans die ik met twee handen aangreep. In drie seizoenen wonnen we echt alles: drie keer de competitie en drie keer de beker.
Eindtoernooien spelen met je land, dat is waar je het voor doet. De kwalificatie, het moment dat je weet dat je het toernooi haalt en samen met de groep het toernooi beleven: dat is het mooiste wat er is. Ik ben er dan ook enorm trots op dat ik tot nu toe op vijf eindtoernooien voor Nederland mocht uitkomen. Met als kers op de taart natuurlijk de winst van het Europese kampioenschap in 2017 en de tweede plek op het WK in 2019.
Na drie seizoenen in de Noorse Toppserien besloot ik samen met mijn zwangere vrouw Jolien terug te keren naar Nederland. Terug naar Twente. Toch merkte ik dat het al snel weer begon te kriebelen. Toen na een tijdje mijn oud-coach van LSK Kvinner FK belde, hoefde ik daarom wederom niet lang na te denken. Keuzes maak ik altijd op basis van gevoel, dus ook deze. Ik keerde terug naar de Noorse competitie bij Vålerenga. Dat resulteerde afgelopen jaar in een tweede plek in de competitie en daarnaast staan we aan de vooravond van ons Champions League-avontuur!
Dertien jaar na mijn eerste trainingskamp in Frankrijk en mijn debuut tegen Engeland speelde ik in Portugal mijn 157ste interland. Tijdens de Algarve Cup nam ik hiermee het stokje als recordinternational over van Annemieke Kiesel-Griffioen. In alle jaren miste ik misschien één wedstrijd door een blessure. Hierdoor staat de teller nu op 180 interlands, and counting!
Topsport bedrijf je niet alleen, maar met je team binnen én buiten het veld.
Meer over mijn partners
Google Chrome
Mozilla Firefox
Microsoft Edge
